 Wysłany: Wto 16:14, 25 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| No wlasnie... a co do Czewy...to jak tak bardzo chcesz ich chwalic zapraszam na www.fora.pl i zaloz sobie swoje 4um | |
| Wysłany: Pią 12:12, 21 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| słuchaj...to nie ty jesteś od oceniania czy jesteśmy inteligentne czy nie... spójrz na siebie najpierw i poznaj dobrze tego kogos, kogo oceniasz zanim co kolwiek o nim napiszesz... | |
| Wysłany: Pią 11:02, 21 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| moze i nie jestes blondi ale z waszych wypowiedzi wynika to iz ze nie zostalyscie obdarzone zbyt duzym intelektem | |
| Wysłany: Wto 12:31, 18 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| mam ci pokazac zdjecie???? Nie jestem blondynka !! | |
| Wysłany: Wto 9:54, 18 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| o widze ze piekne blondi skasowaly moje posty co prawda w oczka kole??? | |
| Wysłany: Pią 8:58, 14 Kwi 2006 Temat postu: |
|
chyba tak... a Super Volley to gazeta dla wszystkich nawet dla blondynek... chociaz ja mam osobiscie ciemne wlosy  |
|
| Wysłany: Czw 21:23, 13 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| dobra sorry...skąd wogóle wiesz, ze któraś z nas to blondyna...wróżka jestes czy co...a może jeden ze słynnych juz z chamstwa i braku kultury kibiców czewy?;> | |
| Wysłany: Czw 20:01, 13 Kwi 2006 Temat postu: |
|
| OOOO LAYDIES SE SUPER VOLLEYA KUPILY SOSrY ALE TO GAZETA NIE DLA GLUPICH BLONDYNEK | |
| Wysłany: Sob 9:09, 11 Mar 2006 Temat postu: |
|
O fajnie  hihi moge poczytac jeszcze przed przysjciem numeru  |
|
| Wysłany: Pią 21:43, 10 Mar 2006 Temat postu: |
|
| A to wywiad z najnowszego Super Volley'a:
- Jak się czujesz w roli idola? = Nie przesadzajmy z tym idolem. Powiedziałbym raczej, że dzięki siatkówce stałem się rozpoznawalny. To fantastyczne uczucie, kiedy - czesto nieznani mi ludzie - okazuja tyle życzliwości i sympatii. Staram się zawsze mieć dla nich czas. Wiem, że to ważne. Dobrze pamietm, jak to jest, bo jeszcze niedawno sam - tak jak oni teraz - starałem się dotrzec do znanych sportowców. - Twoja obecna pozycja to efekt talentu, czy pracy? = Nie potrafię oddzielic tych czynników. Niektórcyh barier nie da sie pokonac nawet najcięzszą pracą. Z drugiej strony naturalne predyspozycje nie rozwina się bez odpowiedniego treningu, więc odpowiedź może byc tylko taka, że poprzez pracę staram się rozwinąc cechy, które otrzymałem w genach. - Czy to rodzinne? = Rodzice tez uprawiali sport. Mama była wioslarka, tata grał w piłke nożna i jako junior w koszykówkę. Joanna - moja starsza siostra była pierwszoligową siatkarką. - Była? = Różnica między nami wynosi dziewięć lat. Zakończyła kariere, ma rodzinę, niedawno urodziła córeczkę, ale została w branży. Jest nauczycielka wychowania fizycznego. - Chciałes ja naśladowac? = Nie od razu. W dzieciństwie chodziłem z tata na mecze Zawiszy. Wtedy chciałem zostać piłkarzem. Do końca szkoły podstawowej z równym powodzeniem bawiłem się w piłkę nożną i siatkówkę. - Co zdecydowało o ostatecznym wyborze? = Przede wszystkim warunki fizyczne. Nie bez znaczenia był też wpływ siostry. Z powodu różnicy wieku wiele nas dzieliło, ale siatkówka zawsze była tematem wspólnym. - Jak rodzice się odnieśli do twoich sportowych planów? = Nigdy nie miałem problemów z nauką, więc moja zabawa w sport nie była tematem sporów. Pewien problem pojawił się po szkole podstawowej, kiedy zacząłem się wybierać do szkoły mistrzostwa sportowego. Siostra grała w tym czasie w Szwajcarii, więc mama - jak to mama - chciała choć jedno z nas mieć przy sobie. Tata popierał pomysł wyjazdu i w końcu jakos przekonaliśmy mamę. - Czy czteroletnie "zesłanie" do Spały nie było dla ciebie uciążliwe? = Musiałem zapomniec o urokach życia w mieście. Dni były do siebie podobne jak dwie krople wody. Treningi, nauka, treningi... Graliśmy w lidzie i róznych turniejach, więc po każdym powrocie było odrabianie zaległości szkolnych. To była ta ciemniejsza strona, ale była i druga, dużo ciekawsza. Przez Spałę przewija się stale wileu interesujących ludzi, wiec miałem okazję, żeby ich poznać. Z niektórymi utrzymuje kontakt do dzisiaj. Nie załuję tych czterech lat. Uwieńczeniem owego "zesłania" było mistrzostwo swiata. - Jak świetowaliście swoje złoto? = Po finale nie było czasu, ale na lotnisku w Dubaju mieliśmy siedem godzin czekania na połączenie. Umówilismy sie jeszcze przed turniejem, że jeśli zdobędziemy złoto, to wypalimy...cygaro zwycięstwa. Siedzielismy więc na tym lotnisku i puszczaliśmy dymy. Było wiele śmiechu, bo przeciez na co dzien zaden z nas nie pali. Dopiero wtedy zaczęło do nas docierac, że zrobiliśmy na tych mistrzostwach niezły numer. W Polsce było wspaniałe świętowanie oraz wielka feta. Czy wyobrażasz sobie lepszą nagrodę za te cztery lata w Spale? - Siatkówka to zawód, czy pasja? = Długo myślałem, ze to będzie zabawa, ale po przeprowadzce do Częstochowy musiałem zmienic nastawienie. To moja praca. Jestem szczęściarzem, ponieważ moja praca jest dla nie przyjemnoscią i źródłem satysfakcji. - Jak przeżyłeś przejście do ligowej siatkówki? = W zasadzie bez stresu. W Częstochowie spotkałam się z ciepłym przyjęciem. Debiutowałem w Szczecinie. Nie byłem szczególnie stremowan, potem z meczu na mecz czułem się co raz pewniej, aż wywalczyłem miejsce w wyjściowej szóstce. - A potem w reprezentacji... = Jadąc na pierwsze zgrupowanie miałem wiekszą treme niż przed debiutem. Zastanawiałem się jak zostane przyjęty w grupie najlepszych i najbarzdiej doświadczonych zawodników. - Jak było? = Potraktowali mnie życzliwie, a ja sobie uświadomiłem, że na ich doświadczenie będę paracował latami. - Czy rodzice śledzą twoje wystepy? = Są moimi najwierniejszymi kibicami. Jak tylko czas im pozwala, to podróżuja po całej Polsce. - Czy istnieją siatkarze, na którcyh się wzorujesz? = Nie ma idola, ale uważnie przyglądam się grze najlepszych, ponieważ chciałbym im kiedyś dorównać. - Po trezch latach gry w Częstochowie przeszedłeś do Bełchatowa. Jak sie odnalazłeś w nowym otoczeniu? = Uważam, że zmiany sprzyjaja rozwojowi. Gram w barzdo mocnym zespole, z doświadczonymi zawodnikami, mam kontakt z europejska czołówką. To była dobra decyzja. - A ja ka będzie następna? Liga włoska, czy może rosyjska? = Na razie nie mam żadnych planów. Teraz najważniejsza jest gra w barwach Skry. Mam juz medale zdobyte w Częstochowie. Chciałbym do kolekcji dołączyć jeszcze jeden. Koniecznie złoty. Potem bedzie czas dla reprezentacji. Zamierzam zdobyć w niej mijesce dla siebie i pojechać na mistrzostwa świata. - Poruszasz się w trójkącie Bydgoszcz, Częstochowa, Bełchatów. Które z tych miast jest ci najbliższe? = Bydgoszcz to miasto mojego dzieciństwa. Tam się urodziłem, tam mam najbliższych i zawsze to będzie moje miejsce pod słońcem. W Bełchatowie pracuję i czuje się co raz bardziej u siebie, ale mieszkam w Częstochowie, gdzie spędziłem trzy lata. Z tym miastem jestem związany najmocniej. Niedawno kupiłem mieszkanie. Po pracy wracam do domu, w którym czeka na mnie Dagmara - moja narzeczona i pies. Tu mi najlepiej. Dom jest miejscem, w którym najszybciej się regeneruje i najlepiej odpoczywam. - Opowiesz o Dagmarze? = Jeśli ktoś mnie pyta o kobietę idealną, to odpowiadam: moja narzeczona. Wystarczy? - Jak się poznaliście? = To było sześc lat temu. Byłem jeszcze w Szkole Mistrzostwa Sportowego. Pojechałem z drużyną na turniej do Rawy Mazowieckiej. Tam zobaczyłem ją po raz pierwszy. - Kto zrobił pierwszy krok? = Najpierw były to takie małe kroczki z obu stron, w kończu podjąłem męską decyzję, podszedłem, przedstawiłem się... - I? = Jesteśmy razem. Niedługo pobierzemy się. - Jak odpoczywasz? = Najszybciej regeneruję się w domowym zaciszu. - A gdybyś mógł wyjechac jutro na wakacje? = To wybrałbym ciepłe miejsce z piękną plaża. Chciałbym zobaczyć delfiny i rekiny w ich naturalnym środowisku. - Lubisz poczytać? =Oczywiście. Najczęsciej sięgam po kryminały Agaty Christie. Lubie literaturę sensacyjną. Wiele z tych pozycji doczekało się ekranizacji, więc z ciekawością porównuję wersję oryginalną, z tą przeniesioną na ekran. - Masz nałogi? = Mam. Lubię dobrze i tłusto zjeść. Najbarzdiej mi smakuja dania, które każdy rozsądny dietetyk od razu wyrzuca z menu sportowca. Barzdo cenię golonkę, karkówkę, kaszankę i inne smakowitości. Uwielbiam posiedzieć przy grillu, cieszyć się powietrzem, dobrą pogodą i tłustym jedzeniem. - Walczys z nałogiem? = Przeważnie przy pomocy sztućców. - A mówiąc bardziej serio? = Nie mogę sobie pozwolić na przyrost wagi, więc na kulinarne szaleństwo pozawalam sobie tylko w wyjątkowych okolicznościach. - Czy gotowanie sprawia ci atką sama przyjemnośc jak jedzenie? = Mniejszą, bo nie jestem wirtuozem. Przy kuchni Dagmara bije mnie na łeb, ale robię postepy. Ostatnio nauczyłem się robic zupę pomidorową i kotlety mielone. Jestem z siebie dumny. - Co robisz kiedy juz sie najesz do syta? = Trawię. Mam naturę domatora, więc czytam, oglądam filmy, najchętniej takie nakręcone na podstawie prawdziwych wydarzeń, spaceruję z psem... - Czy to nie nudne? = Przy moim trybie życia, treningach, wyjazdach na lige i puchary, każda chwila w domu to prawdziwa przyjemnośc. - A może jakieś hobby? = Od dziecka lubiłem rysować. Zostało mi to do dzisiaj. Gdybym miał więcej czasu, na pewno robiłbym jeszcze wiele rzeczy, które mnie kuszą. Może sie naucze gry na gitarze? - Kiedy po raz ostani byłeś na dyskotece? =Chyba ze dwa lata temu, choc bardzo lubie taniec. Równie dobrze czuje się w tancu nowoczesnym, jak i w klasycznym. - Lubisz śpiewać? = Jeśli za spiewa uznamy dźwięki, które udaję mi się wyartykułować, na przykład przy goleniu, to odpowiadam; TAK! Lubię spiewać. Staram się jednak nie narażać otoczenia, więc śpiewam kiedy jestem sam, na przykład w czasie podróży samochodem. - Ludzie znają cię prawie wyłącznie z boiska.Jak ubierasz sie na ulicę? = Wygodnie, powiedziałbym na sportowo. - A od święta? =W oficjalnym ubraniu tez się czuje dobrze, ale na co dzień nie mógłbym się tak ubierać. Za duzo fatygi. - Jaki jest Michał Winiarski? = Troche zakręcony. Zdarza mi się o czyms zapomniec, więc o wileu rzeczach trzeba mi przypominac. Lubię żarty, dowcipy, a najbardziej "wkręcać" innych w zabawne sytuacje. Jeżeli trafian na ludzi z poczuciem humoru, to zaczyna się super zabawa. Nie jestem typem wodzireja, za to dobrze się czuję w otoczeniu ludzi nie pozbawinych humoru. - Ireneusz Mazur mówi, ze jesteś typem wojownika. Czy waleczne serce to twoja recepta na sukces? = Jeden za składników recepty. Podstawą są umiejętności i zdrowie, ale w starciu równorzędnych przeciwników języczkiem u wagi na miarę sukcesu lub klęski jest właśnie wiara w sukces i serce do walki. Sorry za literówki ale się spieszyłam jak to przepisywałam. |
|
| Wysłany: Pon 14:31, 20 Lut 2006 Temat postu: |
|
| Oooo lubi horrory....tak jak ja |
|
| Wysłany: Sob 17:59, 18 Lut 2006 Temat postu: |
|
| no i jeszcze jeden:
Jak oceniasz reprezentację Polski trenera Lozano? Mówią to pewnie wszyscy zawodnicy, ale charakteryzuje ją bardzo ciężka praca na treningach. najważniejsze, że w zespole jest dobra atmosfera. Chcemy być jeszcze lepsi! Co zyskałes pracują z nowym trenerem? Bardzo wiele, ale jestem wobec siebie surowy i krytyczny. No i systematycznie pracuje nad swoją formą. A liczy się nie tylko dyspozycja fizyczna, ale także psychiczna. Podczas spotkań wszystkim udzielają się emocje, do tego dochodzi stras i bywa różnie. Dlatego cieszę się, że trener daje mi grać. Jak najchętniej spędzasz wolny czas? Gdy mam go choć trochę to chodzę na spacery z narzeczoną i psem. Wtedy mogę sie wreszcie wyluzować! Jaką lubisz muzykę? Jakie filmy Cię kręcą? Od disco polo do techno (śmiech). Słucham różnej. A lubię oglądać horrory i filmy detektywistyczne. ten z Bravo Sport |
|
| Wysłany: Sob 17:45, 18 Lut 2006 Temat postu: |
|
| Znalazłam trochę starszy wywiad, bo z 16.05.05
Najbardziej rozchwytywany polski siatkarz zagra w Bełchatowie O Michała Winiarskiego zabiegały aż trzy czołowe polskie kluby - oprócz Skry m.in. PZU AZS Olsztyn i Jastrzębski Węgiel. Działacze jeden przez drugiego oferowali przyjmującemu Pamapolu AZS Częstochowa coraz to wyższy kontrakt. Tymczasem wczoraj Winiarski podpisał dwuletni kontrakt ze Skrą Bełchatów. - Zdecydowały względy sportowe - mówi Konrad Piechocki, wiceprezes Skry, który negocjował umowę z siatkarzem. - Tylko u nas Michał będzie miał szansę gry w Lidze Mistrzów. Przemysław Iwańczyk ("Gazeta Wyborcza"): Miał Pan wiele ofert, wybrał Pan Skrę. Co Pana do tego skłoniło? Michał Winiarski: Perspektywa gry w dobrym zespole, z dobrymi zawodnikami oraz występy w Lidze Mistrzów. To ostatnie najbardziej. Zrezygnował Pan także z wyjazdu do Włoch. - Muszę jeszcze dokończyć studia w Częstochowie. Za rok będę miał licencjat, będę bogatszy o doświadczenia wyniesione z Ligi Mistrzów i wtedy będę mógł pomyśleć o dalszej przeprowadzce. Na razie zamierzam godzić naukę z grą, zwłaszcza że z mojego miasta do Bełchatowa nie jest daleko. Przecież podpisał Pan dwuletnią umowę ze Skrą. - Tak, ale w umowie jest zastrzeżenie, że mogę odejść po roku, jeśli pojawi się oferta z zagranicy. Zresztą zobaczymy, jak potoczą się moje losy. Jeśli odegramy znaczącą rolę w Lidze Mistrzów, to niewykluczone, że będę chciał zostać dłużej w Skrze. Ważne, żeby działacze utrzymali dotychczasowy skład. Rywalizacja o mistrzostwo Polski właściwie nie ma już sensu. Skra to prawdziwy dream team. - Gdyby tak było, trzeba by poprosić działaczy o rozdanie medali. To jednak tylko sport i wszystko może się zdarzyć. Inne zespoły też się zbroją, czego dowodem są warunki, jakie mi proponowały [PZU AZS Olsztyn i Jastrzębski Wegiel - red.]. Gdybym miał iść tylko za kasą, nie wybrałbym Skry. Nie ma Pan dość spekulacji na temat Pana zarobków? - Kwoty podawane przez prasę są przesadzone. Na przykład Pamapol AZS Częstochowa wcale nie proponował mi 200 tys. zł. Wybrałem bełchatowską ofertę i pod względem finansowym narzekać nie mogę. Skra Częstochową stoi. Aż pięciu graczy, którzy mogą znaleźć się w szóstce grało w Pamapolu AZS. Pracował tam także trener Ireneusz Mazur. - Ze wspomnianych zawodników nie udało mi się tylko grać w jednym zespole tylko z Piotrkiem Gruszką. Cieszę się, że nasze drogi znów się zeszły. Z nimi można powalczyć w Lidze Mistrzów i w Polsce. Bo na razie mam tylko srebrny medal i dwa brązowe. Brakuje mi złota. |
|